Stephen King - Przebudzenie

          
  "Nie taki diabeł straszny, jak go malują"

Najnowsza powieść S. Kinga, szumnie zapowiadana już kilka miesięcy przed premierą, miała być jedną z najlepszych w jego dotychczasowej karierze. Miała porażać, przerażać i dosłownie elektryzować czytelników. Czy jednak faktycznie Przebudzenie zasługuje na miano książki, która sieje terror niczym horrory z dawnych lat? No cóż...

Przebudzenie przenosi nas w realia małego, prowincjonalnego miasteczka w Nowej Anglii, do którego sprowadza się nowy pastor - Charles Jacobs. Postać młodego, energicznego pastora będzie miała niebagatelny wpływ na głównego protagonistę w książce - Jamiego Mortona, jak również na całą resztę mieszkańców. Bogobojny pastor, dobry pasterz swojej niewielkiej owczarni, głosi ewangelię z zapałem i prawdziwą miłością. Z żarem w sercu podąża za słowami Boga i stara się wypełniać jego przykazania, jednocześnie zwiększając licznie rzesze wiernych chodzących do kościoła. Życie nie jest jednak tak piękne jak w opowiadaniach pastora i wkrótce on sam staje się ofiarą przeciwności losu, która dobitnie go załamuje. Tracąc żonę i młodego synka w wypadku samochodowym odwraca się plecami do Boga i parafian, starając się znaleźć w swoim życiu nową siłę wyższą; siłę sprawczą, której będzie wierny i podległy. Jak się wkrótce okazuje Charles Jacobs znajduje sobie nowego boga i zostaje jego największym powiernikiem.

Przebudzenie to powieść, przez którą wędrujemy wraz z jej głównym, pierwszoosobowym narratorem Jamiem Mortonem. W chwili, gdy rozpoczynamy naszą literacką podróż Jamie jest już podstarzałym człowiekiem, który stara się opisać całą historię jak najdokładniej. Ta dokładność poszła jednak trochę za daleko, bo książka potrafi momentami znużyć swoimi nazbyt długimi opisami.

King wykreował w swojej powieści osobę Mortona - podstarzałego rock 'n' rollowca snującego swoją "przerażającą" opowieść, ujawniając znane tylko nielicznym tajemnice ludzkości. 

Przebudzenie, którego głównym motywem jest utrata wiary i żądza do odkrycia nieznanego, nie jest jednak powieścią, która przeraża z każdą kolejną stroną. Znaczna część najnowszej pozycji Kinga to opowiastka o życiu rockmana. Życiu napędzanym prochami, panienkami i muzyką. Jest to historia człowieka, który co rusz musi mierzyć się z demonami z przeszłości i być przygotowanym na chwile, które będą miały decydujący wpływ na jego dalsze życie. 

Głównym problem z Przebudzeniem jest taki, że powieść sama w sobie po prostu nie jest straszna. Początkowe rozdziały, w których pastor porzuca swe owce i sprawia, że bohaterowie książki sami zaczynają zastanawiać się nad sensem wiary, zapowiadały książkę świetną, w której z każdą kolejną stroną będzie coraz lepiej. Niestety, jak na złość, King postanowił rozwlec powieść obdarzając nas akcją powolną, miejscami wręcz monotonną i nużącą. Nie pomoże fakt, że moglibyśmy ten zabieg nazwać "stopniowaniem napięcia", bo tak naprawdę napięcie wcale nie jest tutaj stopniowane - ono jest dosłownie "rwane". Co rusz, gdy tylko wydaje nam się, że stoimy u progu czegoś naprawdę porażającego, King postanawia spowolnić całą akcję wplatając w nią dodatkowe wątki i tym samym obniżając nasze uczucie przerażenia. Wcale bym się o to nie pogniewał, gdyby same wątki były poprowadzone lepiej a historia o naćpanym rock 'n' rollowcu, który powraca do "czystego" życia, nie była wyłącznie, właśnie, opowieścią o naćpanym rock 'n' rollowcu.

Bardzo podobały mi się fragmenty dotyczące nowej pasji pastora Jacobsa - elektryczności. Było w nich czuć ducha Tesli, gdzie nauka i nieznane idą ze sobą w parze. King jednak, moim zdaniem, nie rozwinął tych aspektów na tyle, aby nie tylko podtrzymać atmosferę niesamowitości, ale i szokować co rusz nasze czytelnicze dusze. 

Kolejnym ważnym problemem jest kwestia samych kingowskich inspiracji. Oczywiście być może dla mnie były one o wiele bardziej widoczne niż dla innych czytelników, jednakże nie zmienia to faktu, że w pewnym momencie książki po prostu zacząłem domyślać się zakończenia całej powieści. 

Nie będzie sekretem jeżeli powiem, że w Przebudzeniu główne wpływy zaczerpnięte zostały od starych mistrzów horroru - Shelley, Blocha i Lovecrafta. Czytelnik znający literaturę wspomnianych autorów w pewnym momencie po prostu domyśli się jaka idea przyświeca Przebudzeniu. 

Na mnie Przebudzenie nie zrobiło takiego wrażenia, jak na zdecydowanej większości odbiorców. Nie wiem czy to dobrze czy to źle, jednakże nie da się ukryć, że "spiorunowany" samym zakończeniem książki bynajmniej nie byłem. Fakt, muszę to przyznać, całą powieść czytało mi się dobrze i łyknąłem ją bez problemu w niecałe dwa dni. Nie zmienia to jednak tego, że oczekiwałem więcej, dużo więcej. Sądziłem, że Przebudzenie faktycznie mnie przerazi, że będzie niczym stare horrory, w których atmosfera odgrywała pierwsze skrzypce, a w połączeniu z zaskakującym zakończeniem sprawiała, że włosy czytelników stawały dęba. 

Nic takiego się jednak nie stało. 

Samą zaś książkę potraktowałem jako hołd dla ojców starego horroru - powieść, która po części odwołuje się do zasad rządzących historiami grozy sprzed lat. 

Ogólnie rzecz biorąc Przebudzenie jest dobre, ale nie elektryzujące; interesujące lecz nie przerażające. 

______________________________________________________________________________

Przebudzenie

Wyd. Prószyński i S-ka

Liczba stron: 536